İtiraf etmeliyim, kendim koçluk alana kadar bu konuyla ilgili ciddi önyargılarım vardı.
Koç denen kişinin gidip insanlara hayatı nasıl yaşamaları gerektiğini söylediğini zannediyordum.
“Başka biri benim için neyin iyi olduğunu nasıl benden daha iyi bilebilir ki? “ diye düşündüğümden asla bir koçla çalışmayı da aklıma getirmeden “mutlu – mesut” yaşamaya devam ediyordum.
Bir yandan da hayat akıp gidiyor ben çok şey hedefliyor ve fakat kendi standartlarıma göre çok azını başarabiliyordum.
Hoşnutsuzluğum çok tanıdık bir histi, hayatım “daha iyi” olmalıydı, nasıl “daha iyi” olacağını da seziyor belki de biliyor ama bir türlü harekete geçemiyordum.
..
Bir gün çok güvendiğim bir arkadaşımla uzun zamandır içinde debelendiğim sorunumu konuşuyorum, biryandan kendisinin koçluk yaptığını da biliyorum.
Dedim “hadi bana koçluk yap”
..
iyi ki de demişim!
Yarım saat gibi kısa bir zamanda aylardır içinde boğulduğum konu ile ilgili yepyeni bir bakış açısı edinmiştim.
Ferahlamıştım, karnımda dönüp duran bana rahatsızlık veren bu hissin üzerine derin ve temiz bir nefes almıştım.
Bir eylem planı yapıp harekete geçtiğimi dahi hatırlıyorum.
Sonuçta aşama kat ettim mi ettim, belki hala gelmek istediğim yerde değilim ama hareket etmeye başladım ve bu benim için çok değerli.
İşte koçluk almak da tam olarak böyle bir şey 🙂